Kiekjes

Enkele sfeerbeelden van ons weekje Toubacouta: taxi Gilbert, plaatselijke Colruyt, ons stulpje, bijhorende avondverlichting, coiffeur Franky, de rust en het grote verdriet in den opvang...

Rien à faire...

Le matin, doucement doucement
L'après-midi, pas trop vite
Le soir, rien à faire

Dit is de leuze van de mensen in Toubakouta, het dorpje waar we een weekje vakantie namen. Een oase van rust, vriendelijke mensen en prachtige natuur. Jammer genoeg nogal toeristisch door de komst van 2 grote hotels. Hierdoor kan je niet ontkomen aan de vele winkeltjes, souvenirs en veel te vriendelijke verkopers. Na een tijdje begonnen ze ons te kennen en wisten ze dat we niet echt kapitaalkrachtig zijn, gelukkig maar!

Het andere deel van het dorp is nog authentiek, le vrai Afrique. Het krioelt er van de kinderen die rondcrossen of (tafel)voetbal spelen. De mama's zie je vooral eten maken en kleren wassen en de papa's zijn meestal een siësta aan het nemen (na hun ochtelijke visvangst weliswaar).

We lieten ons meedrijven op het ritme van het Afrikaanse leven en vonden het zalig!

ça va? oui, ça va!

Een begroeting in Senegal gaat ongeveer als volgt:

- Salam Maleikoum (goedendag)
- Maleikoum Assalam (ook goedendag)
- Nanga Dèf? (hoe gaat het met je?)
- Mangui Fi Rek (goed)
- Ca va?
- Oui, ça va, et toi?
- Ca va bien. Et la famille?
- Oui, ça va, merci
- Ca va?
- Oui, oui, ça va!
- Ah, soyez la bienvenue à Senegal
- Merci bien
- Ca va?
- Oui, oui, oui, ça va...

En geloof het of niet, soms smijten ze er nog eens een "ça va?" bovenop en zo gaan ze soms uren door... Let wel, ondertussen hebben ze stevig je hand vast, dus ontkomen: no way... En in het begin denk je, hoe vriendelijk en hoe hartelijk die Senegalezen, maar ondertussen zijn we al in een stadium van vriendelijk teruggroeten en wegwezen. Tjah, als je verder wil wandelen dan 10 meter kan je wel niet anders. Zelfs de kinderen worden zo gekweekt, maar daar kunnen we (nog) niet aan weerstaan. Ze komen je allemaal een hand geven als je passeert en lachen zo lief dat je niet anders kunt dan smelten. En die prutsten zijn ook zo innemend en puur. Wat wel niet altijd het geval is bij hun oudere landgenoten. Na een vriendelijk tafereel, vragen ze vaak om geld, om eten, willen ze iets verkopen, willen ze je meenemen,... En ze kunnen er wat van. Door hun gebabbel, hun grote filosofieën over solidariteit, hun verhalen over het zedig leven als een echte moslim, hun bewondering voor "Belgen zoals jullie", proberen ze je altijd opnieuw geld af te trochelen. Vrijdag in Dakar kwam een man naar ons toegelopen en vroeg of we hem niet herkenden... We keken al naar elkaar van "oeioei, iemand belangrijk die we gewoon weg niet herkennen". Bleek dat die mens op de luchthaven werkte en hij ons zeker en vast doorgelaten had aan de douane. Na een hele histoire van zeker een kwartier (zijn vrouw was net bevallen van een dochter, hij had liever een zoon gehad, maar het feit dat hij 2 sympathieke blanken tegenkwam zou hem geluk schenken,...) moesten we hem een zak rijst kopen en een doos melk en suiker en... En dan moet je zeggen "sorry meneer, we kunnen niet voor iedereen een zak rijst kopen" en dan probeert hij je te begrijpen, maar vindt hij het jammer dat we de tradities niet respecteren en we toch niet zoooo vriendelijk zijn als we eruit zien,...

En zo leren we hier heel wat over de Senegalese cultuur, met de minpunten en de pluspunten. En ok, "c'est l'Afrique", maar soms hebben we toch al de vurige wens gehad om weg te kruipen, weg van alles en iedereen en gewoon gerust gelaten te worden! Deze week werken we nog een weekje en daarna trekken we er een week op uit. We gaan een stukje zuidelijker in Senegal om de natuur te bewonderen en hopelijk de rust!

To be continued...

En ohja, het ziektegevoel komt en gaat. We vragen ons af of we ooit zullen wennen aan de hitte, het zweten, het eten, de bacteries,... We blijven opletten ookal moeten we daarvoor soms vriendelijk een aanbod afslaan. Die verwende blanken toch!

Terreinverkenning

Deze week gingen we op pad om te zien waar we ons nuttig kunnen maken binnen het project. Onze 2 grote uitdagingen op dit moment zijn computerlessen geven en activiteiten organiseren voor de talibés.

Talibés zijn straatkinderen (jongens) die door hun ouders naar Dakar (en voorsteden) gestuurd worden om koranlessen te volgen. Aangezien ze niet in hun onderhoud kunnen voorzien, moeten de kinderen van 's morgens vroeg tot 's avonds laat bedelen om hun marabout (koranleraar) te kunnen betalen. Deze heeft dan als taak de kinderen te onderwijzen en te verzorgen. Jammer genoeg gebeurt dit zelden en leidt dit systeem vaak tot schrijnende praktijken. Kinderen worden mishandeld omdat ze te weinig geld inzamelen, ze krijgen nauwelijks te eten, worden niet verzorgd als ze ziek zijn, slapen in een kot op de harde grond,...

One Night For Dakar werkt samen met een marabout die instaat voor 15 talibés. De organisatie zorgt ervoor dat de kinderen niet meer moeten bedelen voor de marabout. Er wordt gezorgd voor gratis gezondheidszorg, onderwijs, huisvesting, hygiëne en vrijetijdsbesteding. De kinderen kunnen voor medische bijstand terecht in het espace de santée van 1N4D. Voor maaltijden en hun dagelijkse verzorging kunnen de kinderen terecht bij hun meter. Dit is een moeder uit de wijk die 1 talibé opvangt en hem dagelijks aankleedt en eten geeft. In ruil krijgt zij een betaling van de organisatie. Qua huisvesting verblijven de jongens 's nachts bij de marabout, maar werd het lokaal waarin ze slapen volledig opgeknapt door Bouworde. De kinderen kregen een muskietennet en matrassen. Voor het onderwijs en de vrijetijdsbesteding werd een Senegalees aangesteld, Lamine, die de kinderen op vaste tijdstippen opvangt om hen dingen aan te leren en hen te animeren.

En dit wordt nu ook onze taak. Wij zullen proberen om de jongens op een zo'n zinvol mogelijk manier bezig te houden.

Daarnaast bezochten we het "télécentrum" van de vormingsorganisatie Jokoo waarmee 1N4D evenees samenwerkt. Hier werden enkele jaren geleden computers geïnstalleerd om de mensen uit de wijk toegang te verlenen tot verschillende programma's en internet. Toen we er aankwamen waren we wat ontgoocheld in de manier waarop de computers werden verzorgd. Geen enkele computer was in orde, er ontbrak altijd wel iets: een muis, een kabel, een scherm,... Daarnaast lag er een dikke stoflaag op de computers waardoor de toestand er nog ellendiger uitzag. (Zie vorig bericht) Blijkbaar was er in geen 4 maanden nog gewerkt met de computers. Aangezien de vraag kwam van de mensen uit de wijk om te leren werken met Word, Excell, Powerpoint,... stelden we voor om een grote kuis te houden in het materiaal. Jokoo ging akkoord en zondag maakten we het lokaal leeg en kuisten één voor één de computers om ze daarna te testen. We konden 3 computers (van de 8) opnieuw samenstellen, oef! Ondertussen ging de eerste Word-les door. Er kwamen een 4-tal mensen opdagen, maar blijkbaar moet zoiets op gang komen. Albijal, de eerste leerlingen waren enorm gemotiveerd. 't Was net alsof er een nieuwe wereld voor hen openging!

Ondertussen steken de aanpassingsverschijnselen wat de kop op. De eerste ziektekiemen hebben zich genesteld en we hebben allebei wat last van hoesten, snotteren, koorts,... Maar geen nood! We zijn net een wandelende apotheek en hebben hier alles wat we nodig hebben. Rust en water en we komen er wel bovenop.

Tot de volgende!