De middenstand regeert het land

Zon, zee, strand en miserie

Senegal deze week:



Jammer genoeg niet altijd rozengeur en maneschijn...

Cijfers

Het HDR (Human Development Report) voor 2007/2008 werd net vrijgegeven door de Verenigde Naties. De HDI (Human Development Index) wordt berekend op basis van levensverwachting, scholingsgraad en levensstandaard.

De resultaten voor België en Senegal:

België: HDI = 0,946 - 17e plaats (van de 177 landen) - Hoge ontwikkelingsgraad
Senegal: HDI = 0,499 - 156e plaats (van de 177 landen) - Lage ontwikkelingsgraad

België: levensverwachting = 78,8 jaar
Senegal: levensverwachting = 62,3 jaar

België: alfabetiseringsgraad (vanaf 15 jaar) = ca 99%
Senegal: alfabetiseringsgraad (vanaf 15 jaar) = 39,3%

Senegal: mensen die leven van minder dan 2 euro per dag = 56,2%

Het rapport staat ook stil bij de vergaande gevolgen van de klimaatsverandering voor ontwikkelingslanden. De grootste problemen, zeker ook voor Senegal, zijn verminderde landbouwactiviteit, grotere wateronzekerheid, extremere weersomstandigheden en verhoging van de gezondheidsrisico's.

Werk aan de winkel...

(Meer info via http://hdr.undp.org/en/)

Moet er nog zand zijn

Vorig weekend was er een festival op het eiland Gorée ter herdenking van de slavenhandel en wij waren van de partij met 1N4D. Het was een leuke boel, op en top Afrika!




Daarna trokken we naar het noorden van Senegal voor een weekje vakantie in (en rond) Saint-Louis: drukte op de gare routière, pelikanen bij de vleet, rondcrossen in een kalme stad en massa's zand in de désert van Lompoul...

En voor diegene die eraan twijfelen: werken doen we ook nog. Morgen gaan we weer van start met onze superinteressante computerinitiaties en knotsgekke activiteiten!

Warme groetjes aan het koude België

Blijven gaan

Stilstaan is achteruit gaan en dus doen we verder, beetje bij beetje.

Daarnaast is er deze week het Diasporafestival op het eiland Gorée (vlakbij Dakar). Dit festival wordt jaarlijks georganiseerd ter nagedachtenis van de slavenhandel. 1N4D is één van de partners van het festival en dus kwam Dirk, verantwoordelijke vanuit België, overgevlogen vanuit het koude België. Voor het schooltje hier de ideale gelegenheid om de kinderen een splinternieuwe rugzak te overhandigen (vers van de container) in het bijzijn van Dirk.

Volgende week plannen we opnieuw een weekje voor ons twee en trekken we naar Saint-Louis, een stad in het noorden van Senegal, vlabij Mauritanië en de woestijn. Ons verslag krijg je volgende week te lezen, als we niet verloren lopen tenminste...

Druk druk druk

"Wie kan uitzetten, kan werken ook" en voila, we zijn in gang geschoten. De computerlessen zijn een groot succes (eindelijk!) en de activiteiten met de talibés zijn een leuke verademing. Onze "studenten" doen enorm hun best en maken stap voor stap vorderingen. De talibés zijn enorm dankbaar met het kleinste, ongelooflijk...


Ondertussen zijn ook de 3 containers toegekomen uit het verre België. Ook daar konden we ons enkele (lange) dagen mee bezig houden.

En zoals overal, heb je ook hier de harde werkers en de stille toeschouwers...

De containers uitladen is 1 ding, het verdelen van het materiaal een ander... Ookal was het materiaal goed gelabeld, toch probeert iedereen zoveel mogelijk te bemachtigen en ontstaan er soms grote discussies over wat voor wie bedoeld is. Een natuurlijke reactie als je ziet hoe weinig middelen de mensen hier hebben, maar het vertraagt de werken en dat frustreert dan weer de Belgen. Al bij al lukt het ons beter en beter om ons aan te passen en jagen we ons al niet meer op in de traagheid der dingen en in beloftes die niet worden nagekomen.

Na de hitte, krijgen we nu trouwens iets anders op ons dak: warme zandstormen... Nu weten we ook hoe het voelt om in een heteluchtoven te vertoeven terwijl het zand om onze oren vliegt (tot tussen onze tanden).

To be continued...

Kiekjes

Enkele sfeerbeelden van ons weekje Toubacouta: taxi Gilbert, plaatselijke Colruyt, ons stulpje, bijhorende avondverlichting, coiffeur Franky, de rust en het grote verdriet in den opvang...

Rien à faire...

Le matin, doucement doucement
L'après-midi, pas trop vite
Le soir, rien à faire

Dit is de leuze van de mensen in Toubakouta, het dorpje waar we een weekje vakantie namen. Een oase van rust, vriendelijke mensen en prachtige natuur. Jammer genoeg nogal toeristisch door de komst van 2 grote hotels. Hierdoor kan je niet ontkomen aan de vele winkeltjes, souvenirs en veel te vriendelijke verkopers. Na een tijdje begonnen ze ons te kennen en wisten ze dat we niet echt kapitaalkrachtig zijn, gelukkig maar!

Het andere deel van het dorp is nog authentiek, le vrai Afrique. Het krioelt er van de kinderen die rondcrossen of (tafel)voetbal spelen. De mama's zie je vooral eten maken en kleren wassen en de papa's zijn meestal een siësta aan het nemen (na hun ochtelijke visvangst weliswaar).

We lieten ons meedrijven op het ritme van het Afrikaanse leven en vonden het zalig!

ça va? oui, ça va!

Een begroeting in Senegal gaat ongeveer als volgt:

- Salam Maleikoum (goedendag)
- Maleikoum Assalam (ook goedendag)
- Nanga Dèf? (hoe gaat het met je?)
- Mangui Fi Rek (goed)
- Ca va?
- Oui, ça va, et toi?
- Ca va bien. Et la famille?
- Oui, ça va, merci
- Ca va?
- Oui, oui, ça va!
- Ah, soyez la bienvenue à Senegal
- Merci bien
- Ca va?
- Oui, oui, oui, ça va...

En geloof het of niet, soms smijten ze er nog eens een "ça va?" bovenop en zo gaan ze soms uren door... Let wel, ondertussen hebben ze stevig je hand vast, dus ontkomen: no way... En in het begin denk je, hoe vriendelijk en hoe hartelijk die Senegalezen, maar ondertussen zijn we al in een stadium van vriendelijk teruggroeten en wegwezen. Tjah, als je verder wil wandelen dan 10 meter kan je wel niet anders. Zelfs de kinderen worden zo gekweekt, maar daar kunnen we (nog) niet aan weerstaan. Ze komen je allemaal een hand geven als je passeert en lachen zo lief dat je niet anders kunt dan smelten. En die prutsten zijn ook zo innemend en puur. Wat wel niet altijd het geval is bij hun oudere landgenoten. Na een vriendelijk tafereel, vragen ze vaak om geld, om eten, willen ze iets verkopen, willen ze je meenemen,... En ze kunnen er wat van. Door hun gebabbel, hun grote filosofieën over solidariteit, hun verhalen over het zedig leven als een echte moslim, hun bewondering voor "Belgen zoals jullie", proberen ze je altijd opnieuw geld af te trochelen. Vrijdag in Dakar kwam een man naar ons toegelopen en vroeg of we hem niet herkenden... We keken al naar elkaar van "oeioei, iemand belangrijk die we gewoon weg niet herkennen". Bleek dat die mens op de luchthaven werkte en hij ons zeker en vast doorgelaten had aan de douane. Na een hele histoire van zeker een kwartier (zijn vrouw was net bevallen van een dochter, hij had liever een zoon gehad, maar het feit dat hij 2 sympathieke blanken tegenkwam zou hem geluk schenken,...) moesten we hem een zak rijst kopen en een doos melk en suiker en... En dan moet je zeggen "sorry meneer, we kunnen niet voor iedereen een zak rijst kopen" en dan probeert hij je te begrijpen, maar vindt hij het jammer dat we de tradities niet respecteren en we toch niet zoooo vriendelijk zijn als we eruit zien,...

En zo leren we hier heel wat over de Senegalese cultuur, met de minpunten en de pluspunten. En ok, "c'est l'Afrique", maar soms hebben we toch al de vurige wens gehad om weg te kruipen, weg van alles en iedereen en gewoon gerust gelaten te worden! Deze week werken we nog een weekje en daarna trekken we er een week op uit. We gaan een stukje zuidelijker in Senegal om de natuur te bewonderen en hopelijk de rust!

To be continued...

En ohja, het ziektegevoel komt en gaat. We vragen ons af of we ooit zullen wennen aan de hitte, het zweten, het eten, de bacteries,... We blijven opletten ookal moeten we daarvoor soms vriendelijk een aanbod afslaan. Die verwende blanken toch!

Terreinverkenning

Deze week gingen we op pad om te zien waar we ons nuttig kunnen maken binnen het project. Onze 2 grote uitdagingen op dit moment zijn computerlessen geven en activiteiten organiseren voor de talibés.

Talibés zijn straatkinderen (jongens) die door hun ouders naar Dakar (en voorsteden) gestuurd worden om koranlessen te volgen. Aangezien ze niet in hun onderhoud kunnen voorzien, moeten de kinderen van 's morgens vroeg tot 's avonds laat bedelen om hun marabout (koranleraar) te kunnen betalen. Deze heeft dan als taak de kinderen te onderwijzen en te verzorgen. Jammer genoeg gebeurt dit zelden en leidt dit systeem vaak tot schrijnende praktijken. Kinderen worden mishandeld omdat ze te weinig geld inzamelen, ze krijgen nauwelijks te eten, worden niet verzorgd als ze ziek zijn, slapen in een kot op de harde grond,...

One Night For Dakar werkt samen met een marabout die instaat voor 15 talibés. De organisatie zorgt ervoor dat de kinderen niet meer moeten bedelen voor de marabout. Er wordt gezorgd voor gratis gezondheidszorg, onderwijs, huisvesting, hygiëne en vrijetijdsbesteding. De kinderen kunnen voor medische bijstand terecht in het espace de santée van 1N4D. Voor maaltijden en hun dagelijkse verzorging kunnen de kinderen terecht bij hun meter. Dit is een moeder uit de wijk die 1 talibé opvangt en hem dagelijks aankleedt en eten geeft. In ruil krijgt zij een betaling van de organisatie. Qua huisvesting verblijven de jongens 's nachts bij de marabout, maar werd het lokaal waarin ze slapen volledig opgeknapt door Bouworde. De kinderen kregen een muskietennet en matrassen. Voor het onderwijs en de vrijetijdsbesteding werd een Senegalees aangesteld, Lamine, die de kinderen op vaste tijdstippen opvangt om hen dingen aan te leren en hen te animeren.

En dit wordt nu ook onze taak. Wij zullen proberen om de jongens op een zo'n zinvol mogelijk manier bezig te houden.

Daarnaast bezochten we het "télécentrum" van de vormingsorganisatie Jokoo waarmee 1N4D evenees samenwerkt. Hier werden enkele jaren geleden computers geïnstalleerd om de mensen uit de wijk toegang te verlenen tot verschillende programma's en internet. Toen we er aankwamen waren we wat ontgoocheld in de manier waarop de computers werden verzorgd. Geen enkele computer was in orde, er ontbrak altijd wel iets: een muis, een kabel, een scherm,... Daarnaast lag er een dikke stoflaag op de computers waardoor de toestand er nog ellendiger uitzag. (Zie vorig bericht) Blijkbaar was er in geen 4 maanden nog gewerkt met de computers. Aangezien de vraag kwam van de mensen uit de wijk om te leren werken met Word, Excell, Powerpoint,... stelden we voor om een grote kuis te houden in het materiaal. Jokoo ging akkoord en zondag maakten we het lokaal leeg en kuisten één voor één de computers om ze daarna te testen. We konden 3 computers (van de 8) opnieuw samenstellen, oef! Ondertussen ging de eerste Word-les door. Er kwamen een 4-tal mensen opdagen, maar blijkbaar moet zoiets op gang komen. Albijal, de eerste leerlingen waren enorm gemotiveerd. 't Was net alsof er een nieuwe wereld voor hen openging!

Ondertussen steken de aanpassingsverschijnselen wat de kop op. De eerste ziektekiemen hebben zich genesteld en we hebben allebei wat last van hoesten, snotteren, koorts,... Maar geen nood! We zijn net een wandelende apotheek en hebben hier alles wat we nodig hebben. Rust en water en we komen er wel bovenop.

Tot de volgende!

Le nouveau Karel est arrivé

We zijn goed bezig! Om ons helemaal te integreren liet karel zijn haar afscheren volgens de Afrikaanse normen. "Six milimètre" en geen milimeter langer. Een fris kopke zoals wij zeggen en da's nodig! De warmte blijft enorm, 't is met niets te vergelijken. Je kan geen stap verzetten of je moet beginnen dweilen... Komt daarbij dat we solidair wilden zijn met onze Afrikaanse broeders en we gisteren een poging hebben ondernomen om mee te doen aan de ramadan. 1 dag solidair zijn, ok, 2 dagen, bedankt! Hoe ze het volhouden, ongelooflijk... We ergeren ons soms aan het trage tempo, maar wachten om er opmerkingen over te geven tot na de ramadan!

Het project... 't Blijft nog wat zoeken. Langs de ene kant heb je het gevoel dat er nog zoveel moet gebeuren en langs de andere kant moet je er ook voor zorgen dat je de mensen niet voorbij loopt. 1 ding hebben we al geleerd (we doen toch pogingen tot) en dat is dat de Senegalezen massa's tijd hebben. "Si ce n'est pas aujourd'hui, ça sera demain. " We luisteren en leren en ondertussen zijn we voorbereidingen aan het treffen om onze eerste Excell-les te geven. 't Is een begin! Morgen gaan we de computers prepareren en dat is nodig. Sommige computers missen een klavier, andere een rechtermuisknop en het stof zit overal. Zondag rustdag, maar niet voor ons! Maar we mogen niet klagen. Vandaag deden we onze eerste uitstap naar de kust in Ngor. Zon, zee, strand en veel verkoopventers. De gouden horloges groeien hier blijkbaar echt aan de bomen!

Het avontuur lacht ons nog steeds toe en we zijn blij dat we met zijn tweetjes zijn.

Tot de volgende.

Elk zijnen dag

En ja, we zijn gearriveerd en we voelen ons super! Gisterenavond, na een vlucht van ongeveer 6 uur (met een tussenstop in Cassablanca), kwamen we aan in Dakar. En, grote meevaller, ook onze bagage was present. Het avontuur kon dus beginnen. Alia (verantwoordelijke van het project) en Erik (andere vrijwilliger) stonden ons op te wachten (met veel geduld, we waren namelijk 2 uur in retard). Een taxi stond ons op te wachten en zette ons af aan onze voordeur in Pikine. Een schone voordeur, van een nog schoner appartement. We zijn hier met ons *** in de boter gevallen! We hebben onze eigen kamer, er is een grote gemeenschappelijke living en een immens dakterras.
Deze voormiddag kregen we een rondleiding in het schooltje en het "espace de santé". We ontmoetten verschillende mensen en het enthousiasme is groot. Er zijn verschillende mogelijkheden voor ons om mee te helpen in de verschillende projecten (excell les geven, meehelpen in het schooltje, in het labo,...). Morgen gaat Karel mee met Erik naar Dakar om te onderhandelen over een motor die ze kunnen gebruiken in het labo wanneer de elektriciteit uitvalt.
De temperaturen zijn hier enorm, het is warm, warm, warm. Voor de Senegalezen is dit nog minder evident aangezien ze volop bezig zijn met de ramadan en niets mogen drinken (en eten) voor zonsondergang. Daarnet was het hier dus dikke feeste wanneer het eten op tafel kwam.
Ramadan wil ook zeggen dat de luidsprekers op de moskee (op 20 meter, gericht naar onze slaapkamer) hier op barsten staan van de vele gezangen en gebeden. Ambiance dus!

Ziezo, eerste indruk is dus dik in orde. De mensen zijn ongelooflijk vriendelijk en mooi en wij proberen dit ook te zijn!

Wordt vervolgd...

Oproep

Voor onze reis zijn we nog op zoek naar enkele kleine dingen die we gemakkelijk kunnen meenemen:

- ballonnen
- stylo's
- zeepjes

Mensen die ons hiermee een plezier kunnen doen, geef gerust een seintje!

Dikke merci

Bedankt aan alle sympathisanten die zaterdagmiddag en -avond afzakten naar Waregem. We hebben ons zelf enorm geamuseerd! De centen zijn nog niet geteld, maar we zullen zeker niet met lege handen toekomen op onze projecten. Een dikke merci!!

Uitnodiging

Hilde, Ine, Karel en Liesbeth stellen voor...

Kaarten voor Afrika en African Night – Nuit Africaine
ten voordele van Broederlijk Delen – project in Uganda (Hilde en Ine)
One Night For Dakar – project in Senegal (Karel en Liesbeth)

Zaterdag 18 augustus in zaal Eikenhove te Waregem

Kaarting
van 15u tot 18u30
met lekkere pannenkoeken
en andere zoetigheden
tombola en kaartjesverkoop
meer info over beide projecten

Fuif
vanaf 21u tot …
DJ Alain, ambiance verzekerd!
cocktailbar
met om 21u een gratis vat

De knoop doorgehakt

Eindelijk! De knoop is doorgehakt, de eerste reisgids gekocht. Eind september vertrekken we voor enkele maanden naar het West-Afrikaanse Senegal.
Na ons kort maar krachtige Marokko-avontuur kwamen we via Bouworde terecht bij de Vlaamse vzw 'One night for Dakar'. Deze organisatie werkt samen met een jongerenorganisatie in Pikine, een voorstad van Dakar. Doel van de samenwerking: de levensomstandigheden van de bewoners uit de wijk verbeteren, hen perspectieven bieden naar de toekomst en het project laten uitvloeien naar de omringende wijken van de stad.
En wij mogen ons steentje bijdragen, als dat geen uitdaging is!